Είναι απορίας άξια η ακρίβεια με την οποία επαναλαμβάνεται η ιστορία. Κυρίως δε σε θέματα κρίσεων. Οι εικόνες επαναλαμβάνονται με συνέπεια, συγκρίνοντας ακόμα και εντελώς διαφορετικές εποχές. Τι προκαλεί τις κρίσεις; Γιατί ο άνθρωπος είναι εν τέλει τόσο προβλέψιμα επιρρεπής στην καταστροφή; Αυτό που μας οδηγεί σε κρίσεις είναι η ίδια μας η βαθύτερη φύση· ο εαυτός στην προσωπική του αναζήτηση για ισορροπία ανάμεσα σε δύο κύριες τάσεις.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, ο άνθρωπος φαίνεται πως τείνει να μοιράζεται ανάμεσα σε δύο αναζητήσεις. Από την μία προσπαθεί να αποφεύγει τον κόπο της εργασίας, από την άλλη, επιδιώκει όλο και να ανυψώνει το βιοτικό του επίπεδο επιζητώντας μια αύξουσα κατανάλωση. Αυτή είναι μια σχέση που χρειάζεται προσοχή. Δεν είναι εκείνη που ευθύνεται για την πρόκληση των κρίσεων παρ' όλα αυτά. Η επιθυμία του ανθρώπου να αναζητά τρόπους να διευκολύνει την εργασία του και η ικανότητα του να πετυχαίνει αυτούς τους τρόπους είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της κυριαρχίας του σαν ον. Αυτή μας η επιδίωξη για μια όλο και πιο αυξημένη αποδοτικότητα είναι η αιτία που μας οδηγεί σε κοινωνική εξέλιξη. Αυτό είναι και το κινητήριο καύσιμο που μας οδήγησε από την πρωτόγονη εποχή στη σύγχρονη κοινωνία. Από την άλλη μεριά, η αύξουσα κατανάλωση, είναι κάτι που προκύπτει από αυτήν τη κοινωνική εξέλιξη. Είναι λοιπόν αποτέλεσμα που προκύπτει από την ύπαρξη μιας ευνοϊκότερης, σε σχέση με πριν, κατάστασης -αν και μπορεί, σε περιπτώσεις, να λειτουργήσει και σαν ερέθισμα για την επιδίωξη μιας καλύτερης κατάστασης. Το πρόβλημα, εν ολίγοις, δεν βρίσκεται σ' αυτές καθ' αυτές τις δύο τάσεις. Βρίσκεται στην ανικανότητα του ανθρώπου να τις ισορροπήσει. Η λαιμαργία από την οποία κατευθύνεται προς την μία μόλις νιώσει λίγο ασφαλής και σίγουρος.
